Wśród różnorodnych posług, we wspólnocie Kościoła możemy odnaleźć także diakonię liturgiczną. Jednak, aby odpowiedzieć na pytanie: czym ona jest i czym zajmują się Ci, którzy ją podejmują należy wrócić do początku. Punktem wyjścia staje się dla nas osoba ks. Franciszka Blachnickiego i założony przez niego Ruch Światło-Życie.

Dla rozwoju Ruchu szczególne znaczenie miały dwa dokumenty soborowe: „Konstytucja o świętej liturgii” i „Konstytucja dogmatyczna o Kościele”. Soborowa wizja człowieka – osoby i Kościoła – wspólnoty zaczęła przenikać w oazowy system wychowawczy, sprawiając pogłębienie ideału wychowawczego, jako osoby posiadającej siebie w dawaniu siebie, oraz doskonalenie i rozwój metody oazy rekolekcyjnej.

Od 1963 roku wraz z programem formacji poszczególnych grup wchodził do ruchu symbol: Foska, który opisuje najkrócej cel i program ruchu. Greckie słowa φΩΣ (światło) i ΖΩΗ (życie) wpisane w znak krzyża tworząc formułę „Światło-Życie”, oznaczają jedność światła danego od Boga i życia, czyli świadectwo chrześcijańskiego życia. Sprawcą tej jedności jest Duch Święty. Sprawia On, że światło rozumu, światło sumienia, światło Słowa Bożego, światło Chrystusa jako wzoru osobowego i światło Kościoła w formowaniu dojrzałych chrześcijan rodzi nowego człowieka we wspólnocie Kościoła.

Na Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych w 1977 roku mówiono o Ruch Światło-Życie jako ruch soborowej odnowy kościoła, która ma doprowadzić  człowieka do dojrzałości chrześcijańskiej, tak, aby mógł on podjąć ze świadomością i odpowiedzialnością diakonię na rzecz Ruchu i wspólnot lokalnych Kościoła.

Postawa służby, czyli diakonia jest istotnym wymiarem całego życia chrześcijańskiego: „nikt nie może w pełni odnaleźć siebie inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie”(KDK 24). Człowiek jest wezwany na taką drogę poprzez samego Boga. Jest to jego powołanie. Pełniąc diakonię, czyli służbę realizuje siebie i osiąga dojrzałość życia. Naśladuje Chrystusa, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć” (Mt 20,28).

LITURGICZNY WYMIAR CHRZEŚCIJAŃSKIEGO POWOŁANIA

Katechizm Kościoła Katolickiego (1136-1144) uczy, że liturgia ziemska jest uczestnictwem w liturgii niebieskiej, a celebransem tej ziemskiej liturgii jest całe Ciało Chrystusa. Wszyscy członkowie kościoła „celebrują chrześcijańskie misterium”, uroczyście wyrażają swoją wiarę i modlitwę, w sakramentalny sposób jednoczą się ze swoim Bogiem i Panem. Gospodarzem tej uczty jest sam Bóg. Człowiek dostępuje zaszczytu uczestnictwa. Wydarzenie do którego jest zaproszony przerasta go wielkością i pięknem. Nikt z ludzi nie jest godzien uczestniczyć w naturze Bożej i mówić do Boga „Ojcze”. Nikt też nie jest sam z siebie godzien być współpracownikiem Chrystusa w dokonującym się dziele odkupienia. Jednak Bóg schyla się do poziomu człowieka i daje mu udział w swoim życiu oraz powierza mu zadanie ewangelizacji świata.

Biblia i Tradycja Kościoła mówią tu o powołaniu człowieka przez Boga. Chrześcijanin został po imieniu wezwany, aby wejść do domu Ojca i poczuć się w kościele jak w rodzinie. Do tej tajemnicy powołania należy się odwołać mówiąc o uczestnictwie w liturgii oraz o diakonii liturgicznej. Ks. Stanisław Szczepaniec pisał , że do liturgii nie można się zbliżać inaczej, jak ze świadomością powołania, a kto myśli że uczestnicząc w liturgii czyni Bogu łaskę, ten jest w błędzie. Biblijny obraz ukazuje człowieka jako stworzenie, które otrzymuje od Stwórcy dar życia ludzkiego i jako dziecko, któremu Ojciec przekazuje dar życia Bożego. Przyjmując te dary z miłością i w pokorze, jednoczy się ze swoim Stwórcą i dojrzewa do pełni swego rozwoju w zjednoczeniu z Bogiem.

Sobór Watykański II uczy nas patrzenia na liturgię w perspektywie zbawczego planu Boga. Bóg kieruje dziełem zbawienia. Człowiek odczytuje myśl Boga i w nią się włącza. Dotyczy to także wszelkiego posługiwania. Podjęta w kościele diakonia nie jest postawieniem na pierwszym miejscu człowieka, który chce coś dobrego dla Boga zrobić. Posługa w imieniu Boga jest łaską i zaszczytem dla tego, który ją podejmuje. W tej posłudze jest obecny bowiem sam Chrystus. Służenie ludziom jest usługiwaniem Jemu samemu.

Sam Bóg w różny sposób pokazuje człowiekowi, że jest coś do zrobienia i pyta, kto jest gotów to podjąć. Natomiast samo zdanie „Podejmuj taką diakonię do której jesteś powołany” musi być rozważane jako coś stałego i długofalowego. Diakonia jest bowiem drogą realizacji powołania. Nie można jej sprowadzić do płytkiego aktywizmu lub widzieć w niej tylko chwilową okazję do spełnienia czegoś dobrego. Prawda o powołaniu domaga się zaangażowania całego człowieczeństwa. Wszystkie siły umysłu lub woli, cały zapał serca i sumienia, wszelkie zdolności cielesne i duchowe powinny być włączone w realizację powołania.

LITURGIA OBJAWIA POWOŁANIA

Liturgia znajduje się u szczytu i źródła życiowej drogi człowieka o czym rozmawiano w 1987 roku na KKO. Jej wielkość płynie za szczególnej obecności i działania Trójjedynego Boga. Z tej zbawczej obecności promieniuje światło na wszystkie aspekty życia chrześcijańskiego. Liturgia jest więc uprzywilejowanym miejscem objawienia się i realizacji powołań chrześcijańskich. Soborowe wymaganie natomiast mówiło, aby w liturgii każdy robił „wszystko to i tylko to, co do niego należy”.

ZADANIA DIAKONII LITURGICZNEJ

do dwóch głównych zadań diakonii liturgicznej należy:

  • - Pomoc wiernym w odkryciu, czym jest liturgia i co to znaczy w niej uczestniczyć (KL 7),
  • - Pomoc wiernym w odkryciu miejsca liturgii w całości życia chrześcijańskiego (KL 10).

Te dwa zadania są ze sobą ściśle związane. Obecność na liturgii, to wielka tajemnica spotkania z Bogiem i Kościołem. Dokonuje się ona poprzez znaki, a jej szczególną treścią jest uświęcenie człowieka i uwielbienie Boga. Liturgiczne czynności są szczytem i źródłem wszystkich innych działań całego Kościoła i poszczególnych jego członków. Trzeba więc uczyć się przeżywać samą liturgię, a także budować więzy, często osłabione, między uczestnictwem w liturgii, a codziennością życia chrześcijańskiego.

Szczególnym aspektem tego rozumienia i przeżywania liturgii jest poczucie współodpowiedzialności za nią oraz czynne zaangażowanie w jej przygotowanie i celebrowanie.

Celebransem liturgii jest całe zgromadzenie liturgiczne i trzeba każdemu uczestnikowi pomóc duchowo zjednoczyć się z Chrystusem i Kościołem oraz zewnętrznie pomóc mu odkryć jego zadanie i jego miejsce w sprawowaniu świętego misterium. Takie dzieło wychowania podejmuje cały Kościół. Uczestniczą w nim wszyscy. W szczególny zaś sposób włączają się w nie ci, którzy chcą podjąć diakonię liturgiczną. Oni poświęcają więcej uwagi poznaniu samej liturgii i budowaniu jedności między spotkaniem z Bogiem w znakach liturgicznych, a spotkaniem z tym samym Bogiem w drugim człowieku.

Należy pamiętać, iż formacja nie może nikogo oddalać od jego rodziny, studiów lub pracy zawodowej, lecz przeciwnie, powinna pomagać mu dobrze te zadania wypełniać, a jeśli ich jeszcze nie podjął, to dobrze się do nich przygotować. Członek Diakonii Liturgicznej powinien nieustannie budować mosty między liturgią, a życiem codziennym i prowadzić tymi drogami innych ludzi.

„LITURGIA, szczególnie eucharystyczna, jest uprzywilejowanym miejscem spotkania z Chrystusem w Duchu Świętym, znakiem objawiającym i urzeczywistniającym tajemnicę Kościoła - wspólnoty oraz źródłem i szczytem jego życia; dlatego chcę zawsze jak najpełniej w niej uczestniczyć, a moim zaszczytem i radością jest służba w zgromadzeniu liturgicznym według zaleceń soborowej odnowy liturgii.”

(Drogowskazy Nowego Człowieka)


Źródła:

„Co to jest diakonia liturgiczna” – ks. Stanisław Szczepaniec

„Formacja Diakonii Liturgicznej Ruchu Światło-Życie, rok pierwszy ” – CDL w Krościenku

„Charyzmat i Duchowość Ruchu-Życie” – ks. Franciszek Blachnicki

„Charyzmat Ruchu Światło-Życie” – praca zbiorowa

 

W celu pogłębienia wiedzy polecamy:

„Jaka odnowa liturgii” – Ks. Franciszek Blachnicki

„Liturgia a wspólnota” - Ks. Franciszek Blachnicki

„Charyzmat i wierność” - Ks. Franciszek Blachnicki

„Charyzmat Światło-Życie” - Ks. Franciszek Blachnicki

„Wspólnota jako Kościół” - Ks. Franciszek Blachnicki

„Godziny Taboru” - Ks. Franciszek Blachnicki

„Gorliwy apostoł wewnętrznej odnowy człowieka” - Ks. Franciszek Blachnicki

„Pedagogika ministrancka” - Ks. Franciszek Blachnicki