Dane nam zostały w tym roku szczególne rekolekcje wielkopostne. Pan Bóg w pewien spsób wyprowadził mnie na pustynię – jednak nie jest ona taka, jaką sobie zazwyczaj wyobrażałam. To pustynia z daleka od kościoła, adoracji, Eucharystii. Wierzę, że On chce przemówić do mojego serca, ale okazuje się, że warunki domowej izolacji nie sprzyjają nie tylko skupieniu się na nauce. Doświadczam tego, że spotkanie z Bogiem naprawdę wymaga ode mnie wysiłku. W tym roku moją pustynią jest brak wygodniej przestrzeni do przeżywania Wielkiego Tygodnia; odebranie mi czegoś, do czego zdążyłam przywyknąć, ale równocześnie mogę odkrywać duchową walkę, która toczy się w codzienności. Zauważam, że nawet na pozór drobne rzeczy pozwalają mi stale pamiętać o Jego obecności: wystarczy postawienie Krzyża na biurku czy włączenie playlisty z wielkopostnymi pieśniami, żeby moje myśli kierowały się ku Niemu. Muszę tylko sama zadecydować, że chcę Go nieustannie szukać.

Mam nadzieję, że moja codzienna walka o czas osobistego spotkania z Chrystusem, pozwoli mi być bardziej wdzięczną za Jego sakramentalną obecność i piękno Liturgii, którą Pan dał nam w Kościele i prawdziwie za Nim zatęsknić.

Wiktoria