Pokora jest fundamentem i osnową Jej Osoby. To całkowite i ufne poddanie się Bogu i uznanie prawdy o sobie: jestem stworzeniem, jestem obdarowana, oto ja służebnica Pańska… Pokora uzdolniła Maryję do wielkiej wolności życia tylko dla Boga. Maryja uwierzyła Bogu. Bóg wejrzał na uniżenie swojej służebnicy i odtąd błogosławią Ją wszystkie pokolenia.
Czułość jest wyrazem czystej miłości zakorzenionej w sercu. Miłości, która w pełni posiada siebie i jest od siebie wolna, dlatego z takim wdziękiem może się udzielać. Czystość serca przynosi ciału swobodę i urok. Maryja jest przejrzysta i całkowicie bezinteresowna.
Troska to Mądrość Matczyna, która uczłowieczyła Syna Bożego i rozważała w sercu Jego Tajemnice. To dar codziennego trudu i czuwającej obecności. Maryja jest matką prowadzoną przez Ducha, przyjmującą i rozwijającą Jego dary, aby usłużyć Człowieczeństwu Pana i nas przygotować na przyjęcie Jego Łaski.
Męstwo jest mocą miłości w wypełnianiu woli Bożej. W walce duchowej Maryja zawsze zwyciężała. Zawsze mówiła Bogu fiat. Miecz boleści przeszył Jej duszę, lecz Jej miłość nie ustała. Wierna i wytrwała stanęła pod krzyżem. Ta, która dostąpiła największego miłosierdzia, sama stała się Matką Miłosierdzia.
Radość Maryi jest głęboka i pełna, dlatego bardzo dyskretna. Radość dar i odpowiedź poprzedzona pokorą, czułością, troską i męstwem. Radość, która jest blaskiem zmartwychwstania i wniebowstąpienia, jest Jej dziękczynieniem i uwielbieniem Boga.
Dary te i cnoty przenikają się wzajemnie i odzwierciedlają. Są obecne w każdym geście i spojrzeniu, nawet w szatach: ich barwie, wzorach i ułożeniu. Ona cała jest wzniosła, cała piękna. To prawdziwy świat Ducha. To Boże Człowieczeństwo.
Patrzymy na Maryję i rozważamy tajemnicę Jej Osoby: Niepokalanej, Dziewicy, Matki Bożej, Matki naszej Wniebowziętej.
Gdy pozdrawiamy Ją: Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą… Ona odpowiada: Bóg z nami.
Doron