Okres Wielkiego Postu był dla mnie trudny, bo przez cały ten czas byłem w domu. Nie czułem, że trwa Wielki Post. Za oknem szerzyła się epidemia, a nadal we mnie była pustka – pustka, która się powiększała nieobecnością Chrystusa w moim życiu.

Gdy zmarła moja chrzestna, coś we mnie pękło i znów byłem przy konającym Chrystusie; rozumiałem to, co czuła Maryja pod Krzyżem. W tym czasie Jezus zdjął ze mnie cały ciężar, wszystkie cierpienia i troski – znów uczynił mnie wolnym od grzechu. W ostatnich tygodniach, dniach dużo mnie zachwyca, a w szczególności pusty plac św. Piotra, pusta bazylika oraz nasze kościoły. Błogosławieństwo papieskie oraz wczorajsza Droga Krzyżowa na placu św. Piotra i samotna modlitwa papieża Franciszka dodały mi nadziei na lepsze jutro i tą nadzieją staram się żyć i nią „zarażać” innych.

Triduum Paschalne, które co roku odkrywam na nowo, i na nowo uczę się je przeżywać, tym razem ukazały mi wielką Miłość Boga i naszą miłość do drugiego człowieka, jaką okazujemy w pustym kościele. Ten widok pustych kościołów nie jest symbolem epidemii, ale Miłości.

Mateusz