Zorientowany?
Co znaczy orientowany?
Pojęcie orientacji modlitwy czy budynku sakralnego pochodzi od łacińskiego słowa oriens, oznaczającego wschód. Orientowanie znaczy więc tyle co zwrócenie się w kierunku wschodu. Można użyć polskiego słowa uwschodowienie. Chociaż mówienie „zorientowany na wschód” wydaje się tautologią (czyli powtórzeniem tego samego innymi słowami; przysłowiowe masło maślane), to jednak warto podkreślić, że Słownik Języka Polskiego PWN (wydanie z 2002r.) tłumaczy słowo orientować się jako „rozpoznawać strony świata, teren, określać miejsce, w którym się jest w danej chwili” wg więc tej definicji można się orientować w dowolnym kierunku. Na potrzeby jednak poniższego artykułu będę używać słowa „orientować” i „orientowany” w pierwotnym znaczeniu.
O mało znanej i niedocenianej praktyce, odpusty
Odpusty są ważnym i jednocześnie mało znanymi i niedocenianymi praktykami. Jezus przez posługę Kościoła pozostawił nam sakrament pokuty i pojednania, w którym uzyskujemy odpuszczenie grzechów. Pewnym uzupełnieniem tej sakramentalnej praktyki jest łaska odpustów. Według Kodeksu Prawa Kanonicznego (KPK, kan. 992) odpust to darowanie wobec Boga kar za grzechy zgładzone już, co do winy. Odpust może być cząstkowy lub zupełny w zależności od tego czy darowana jest część czy wszystkie kary za grzechy. Odpust może być ofiarowany za siebie lub za duszę w czyśćcu. Jest ważne, że odpustu nie można ofiarować za inną osobę żyjącą. Warte wspomnienia jest też, że nie ma sensu ofiarowanie odpustu za osoby uznane za błogosławione lub święte. Zdarzało się w przypadku modlitwy za zmarłych w listopadzie (zwanych wypominkami lub wymieniankami), że polecane modlitwie były osoby beatyfikowane lub kanonizowane.
Rekolekcje liturgiczno-powołaniowe październik 2017
W piątek (27.10) rozpoczęły się pierwsze w tym roku formacyjnym rekolekcje liturgiczno-powołaniowe. W rekolekcjach uczestniczy 10 osób z Zielonej Góry, Szprotawy, Wilkanowa oraz Koźli zaś kadra składa się z trzech osób: kierownika całego zamieszania ks. Tomasza Sałatki, animatorki muzyczno-liturgicznej Emilii Krawcewicz oraz przewodnika po obiekcie kl. Tomasz Dragańczuka. Te rekolekcję są wyjątkowe nie tylko dlatego, że w takim składzie jeszcze nigdy się nie spotkaliśmy, ale także dlatego, że po raz pierwszy w historii naszych rekolekcji uczestniczy w nich niewiasta (Natalia), która podczas części warsztatowej naszych rekolekcji uczy się pisać modlitwę wiernych. Polecamy się waszej modlitwie.
Ołtarz, czyli o sercu kościoła
Pisanie o ołtarzu (do członków Diakonii Liturgicznej) wydaje się zbędne i niepotrzebne. Czym jest ołtarz, każdy wie i bez problemu wskaże go w miejscu sprawowania Eucharystii (kościół, kaplica, salka na oazie letniej). Ołtarz kojarzy się ze stołem, albo czymś mniej lub bardziej go przypominającym. Co jednak ze stwierdzeniem np. historyka sztuki, który powie, że w ołtarzu głównym znajduje się słynny obraz niderlandzkiego malarza X. Czy obraz ten znajduje się na stole, stoi przed nim?
Czym jest, więc ołtarz? Z czego się składa? I jaka jest jego historia? Mam nadzieję, że poniższym tekstem odpowiem na te pytania, a może i zachęcę do samodzielnych poszukiwań.
Przed październikowym różańcem
Maryja na wszystkich ikonach, choć każda z nich przedstawia inny Jej przymiot, jest taka sama – pełna łaski. Jest Nową Niewiastą żyjącą w Duchu świętym i tak z Nim zespoloną, że stała się jakby Jego obrazem, Jego wielkim arcydziełem. Tak szczodrze obdarowana, nie uroniła ani jednej kropli wody żywej płynącej z Jej wnętrza. Patrzymy na Nią i uczymy się od Niej relacji z Bogiem, którego Ona zna jak nikt inny.
Znaki i symbole
Uczestnicząc we Mszy Świętej trudno nie odnieść wrażenia, że jest to pewnego rodzaju „przedstawienie”. Oczywiście w przeciwieństwie do normalnego przedstawienia liturgia nie jest tylko sztuką, sposobem przedstawienia czegoś, co było albo będzie, tylko realną rzeczywistością, która dzieje się tu i teraz. Ale w obu przypadkach wykorzystuje się tytułowe znaki i symbole. W przedstawieniu po to, aby przekazać myśl autora, a we Mszy Świętej w celu pokazania w sposób widzialny niewidzialnej rzeczywistości, która się w tym momencie dokonuje.
Wspólnota niezbędna do formacji – aktualny problem czy przeżytek?
Wydaje się, że w świecie, w którym coraz więcej młodych ludzi bardziej komfortowo czuje się w Internecie (np. na facebooku) niż podczas realnego spotkania, należy zatroszczyć się o właściwe, społeczne wychowanie młodych ludzi. Sobór Watykański II przypomniał tę potrzebę w Deklaracji o Wychowaniu Chrześcijańskim „Gravissimum educationis”: „Trzeba dzieci i młodzież przygotować do uczestnictwa w życiu społecznym, aby zaopatrzeni w konieczne do tego i odpowiednie środki, mogli włączyć się w różne zespoły ludzkiej społeczności, aby ujawniali przez rozmowy z innymi swe zapatrywanie i chętnie zabiegali o wspólne dobro” (DwCH 1).